Stefan Gierowski
Wojciech Głogowski
Ryszard Grzyb
Zbigniew Horbowy
Zbigniew Makowski
Jadwiga Maziarska
Jarosław Modzelewski
Łukasz Stokłosa
Monika Szwed
Janusz Tarabuła
Danuta Urbanowicz
Andrzej Wróblewski
Jurry Zieliński...więcej
ZIMOWA OPOWIEŚĆ
Łukasz Stokłosa
Galeria Zderzak, Floriańska 3
8 grudnia 2011 - 14 stycznia 2012
INFORMACJA PRASOWA: Autor Na fali „czarnego malarstwa” czasów kryzysu pojawił się jasny punkt. Malarstwo Łukasza Stokłosy to nowa propozycja artystyczna. Absolwent ASP w Krakowie (dyplom 2010 w pracowni prof. Jacka Waltosia) jest intrygującym narratorem. Jego obrazy i obiekty przyciągają uwagę jako opowieści-zagadki, sytuacje-thrillery, do których widz odruchowo poszukuje klucza. Jeśli Stokłosa sięga po estetykę kiczu, to aż ciarki chodzą po plecach (filmowy portret Meryl Streep ze „Sprawy Kramerów”). Jeśli wędruje po opustoszałych salonach i parkach, to oko widza jest zaciekawione w najwyższym stopniu („Oczekiwanie”, „Gabinet”). Jeśli maluje pogrzeb poety Johna Keatsa albo czarne drzewa na wietrze („Charlottenburg”), to dekadencki romantyzm tych obrazów wciąga widza w grę nastrojów, której niełatwo nie ulec. Sanssouci, olej na płótnie, 40 x 50 cm, 2011
Stokłosa, znany z brawurowo malowanych scen z homoseksualnych filmów pornograficznych (wystawa „Ars Homo Erotica” w MNW, 2010), a także z obiektów scenicznych – pustych pokoi i pejzaży, w których widnieją ślady nieznanych zdarzeń (wystawa „Blue Velvet” w pałacu w Ryczowie, 2011), zaskoczy sympatyków swojej twórczości. Obrazy, które zobaczymy na jego pierwszej indywidualnej wystawie w Zderzaku to pałacowe wnętrza, zimowe pejzaże i portrety gwiazd filmowych utrzymane w klimacie dekadencji, namiętności, oczekiwania, inspirowane m.in. filmami Luchino Viscontiego. Ikona wystawy w Zderzaku – opuszczony w czasie rewolucji rosyjskiej zamarznięty pałac, malowany lekko, jakby od niechcenia, z odblaskami luster, śniegu, okien – sprawia niesamowite wrażenie („Doktor Żywago”, 2011). „Zimowa opowieść to zbiór obrazów i obiektów, dla których punktem wspólnym jest melancholijny nastój schyłku – pisze Autor. – Puste wnętrza, zimowe widoki lasu, portrety. Zarówno obrazy, jak i obiekty, które mają być zaprezentowane na wystawie, odnoszą się do momentu oczekiwania, momentu «pomiędzy wydarzeniami». Rewolucja miała już miejsce, ale jeszcze nikt nie przyszedł posprzątać bałaganu, wciąż czekamy na dalszy rozwój wypadków. Tak jak zima jest czasem kiedy czekamy na przyjście kolejnej pory roku. Jednocześnie, urzeczeni pięknem spowitego śniegiem krajobrazu, nie jesteśmy pewni czy chcemy, by nastąpiła już zmiana dekoracji”. Charlotte Rampling, olej na płótnie, 30 x 40 cm, 2010
Przykładem indywidualnego stylu Łukasza Stokłosy jest portret aktorki Charlotte Rampling z filmu „Zmierzch bogów” Viscontiego (1969, rola Elisabeth Thallman). Rewolucja, olej na płótnie, 40 x 50 cm, 2011 Krótko. Stokłosa portretuje europejską dekadencję. Urodzony w Kalwarii Zebrzydowskiej dobrze czuje się w estetyce kiczu, przesadnego sentymentalizmu (duże, niebieskie oczy wypełnione sztucznymi łzami, udręka i ekstaza w kolorach El Greca), którym epatuje wiernych polski Kościół katolicki. Obrazy Stokłosy są zmysłowe i inteligentne, pociągają i odpychają, miewają swoje drugie i trzecie dna, jak filmy w estetyce noir. |
|
PRACE:
FOTO: |