Na tych pocztówkach nie ma nic nadzwyczajnego;
Nie ma pięknych widoków, wyjątkowych miejsc;
Nie ma też widoków na przyszłość, tłukących się w głowie jak słowa ``Kiedyś tam pojadę..``
Nie ma kolorów;
Nie ma pozdrowień;
Żadnych specjalnych okoliczności, niezwykłych ludzi.

Są za to białe miejsca jak dziury w pamięci;
Są też resztki, fragmenty jak po jakimś demontażu;
Obrazy jak zapiski na marginesie, jak cytaty – wyrwane, przestawione;
Ściśnięte migawki, bez koloru, wytarte, osłabione;
Obrazy jak pocztówki z codzienności.

Z listu artystki do Galerii Zderzak

Monika Szwed jest jedną z najlepszych na świecie artystek stosujących technikę pasteli olejnych. Tworzy subtelne, wysmakowane i precyzyjne prace o oszczędnej kolorystyce i wielotorowej narracji. Widać w nich inspirację japońskimi grafikami lub rysunkami z bajek dla dzieci. Charakterystyczny jest dla niej wykonany z precyzją rysunek, metamorfoza obrazu, wyszukany kolor, wątki katolickie i sceny z pogranicza snu i jawy oraz ulubione motywy: dziecięce zabawki i zwierzęta, historyzująca i modernistyczna architektura. Zaliczana do nurtu Nowych Surrealistów.

Urodzona w 1978 roku w Poznaniu. Studiowała na Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. Dyplom w zakresie Edukacji Artystycznej pod kierunkiem prof. Alicji Kępińskiej, oraz w Katedrze Multimediów pod kierunkiem prof. Piotra Kurki. Wyróżniona nagrodą miesięcznika Art&Business. Laureatka III edycji programu stypendialnego Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP "MŁODA POLSKA" oraz Nagrody Art&Business 8. Konkursu im. Eugeniusza Gepperta. Jej prace znajdują się w kolekcjach prywatnych w Polsce, Niemczech, Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii.

Debiutowała w Zderzaku w 2005 roku indywidualną wystawą „23 koany”. Jej następne indywidualne wystawy miały miejsce w latach 2006 „Innocent homes”, 2007 „Frozen Charlie”, 2008 „Botanika na klasy wyższe”, 2009 „Moon hostel”, 2012 „Już”, 2013 „Przestępne lata” i w 2015 „O sugestji myślowej”. Uczestniczyła także w wielu wystawach zbiorowych.

„Pocztówki” to 16 dużych pasteli na papierach, które powstały późnym latem i wczesną jesienią tego roku. Prace mają określoną kolejność i tworzą długi, naścienny fryz. 

Jest to poemat wizualny o intensywnej, onirycznej strukturze. Jego akcja dzieje się - o ile można tu mówić o „dzianiu się” - w otoczeniu segmentowej, modernistycznej architektury, której rytmiczność i przestrzenność są czymś w rodzaju partytury muzycznej tych utworów. 

Tematem wiodącym fryzu jest kobieca seksualność - przygoda erotyczna i ekstatyczne przeżycie świata.

Jak zwykle w pracach artystki, motywy zwierzęce i florystyczne pełnią ważną rolę i są bardzo urozmaicone. Ale tym razem ważny jest również motyw labiryntu, który pojawia się w kilku niezwykłych i pięknych odmianach.

Wszystkie prace z wyjątkiem jednej zostały wykonane sepią i kremową bielą, tylko raz pojawia się śladowo kolor ciemnożółty. Natomiast zamykająca cykl ostatnia praca narysowana została ultramaryną. Kończy ona sekwencję marzeń sennych, prześwietlając ją mocnym, zdecydowanym akcentem.

Sztuka Moniki Szwed - zjawisko wyjątkowe w skali europejskiej - wznosi się na wyżyny poezji o dojrzałym wyrazie artystycznym. W cyklu „Pocztówek” artystka osiąga swoją akme.

Mówi Monika Szwed:

- Kiedy rysuję ważne jest zdecydowanie, pewność;

- Nie mogę mieć rozchwianych myśli ani rozchwianej ręki;

- A jeśli tak się dzieje i wątpliwość goni wątpliwość - to muszę wyjść, rozchodzić to;

- Muszę szybko iść przed siebie, bo jak idę wolno, to się przewracam;

- Po takim szybkim spacerze, zazwyczaj na papierze wszystko ustawia się samo;

- Zgodnie z zasadą: Gdy pragniesz kreski pionowej, zacznij od poziomej; gdy pragniesz kreski poziomej, zacznij od pionowej;

- Ważne jest światło, dzienne

- Wieczorem nie rysuję

- Wieczorem mam dziury w pamięci 

- Wypełniam je słowami; może dlatego dużo czytam..

- Jamy wypełniają się słowami, potem obrazami, a potem już tylko zamach i skok w rysunek;

- Jeśli więc ktoś dostrzeże piony i poziomy na jakimś rysunku i pomyśli o wierszach Wojaczka

 „Ja jestem pozioma

  Ale nie zawsze

  Ty jesteś pionowy

  Ale do czasu”

„Wiem leżąc w koleinie poziomego ciała”

 to dobrze

- I jeśli ktoś zobaczy że „ciche drzewo weszło do cichego pokoju” jak u Celana, też dobrze

- Może ktoś zobaczy „krajobraz rozłupany na syntezy” (Białoszewski)

- „zwichniętą symetrię” (Wojaczek)

- „cudze zatracenie” (Celan)

- „Albo-wspomnienie-

   Retrospekcja-połowa Perspektywy” (Dickinson)

 to też dobrze;

To apropos inspiracji o które pani pytała

- Te ostatnie rysunki, jak wcześniej pisałam - są jak pocztówki z codzienności

- Z niczym szczególnym, niczym specjalnym

- Są na nich reszty opowieści, fragmenty zasłyszanych zdań, parę znalezionych przedmiotów

- Nie ma hierarchii, wszystko jest tak samo ważne albo nieważne

- Pocztówki jak kadry

- Jak ruchome terytoria między dziurami w pamięci

- Fragmenty, cytaty, jak „ułamki myśli” zbierane przez całe życie przez Waltera Benjamina 

Pyta pani o zbieranie pocztówek

- Nie, nie mam kolekcji pocztówek; czasem dostaję, rzadko wysyłam

A podróże?

- Tak, lubię; „biały zapach podróży”…

Pozdrawiam

Monika

Informacja dla kolekcjonerów

Cykl „Pocztówek” Moniki Szwed ze względu na jego wybitne walory artystyczne oferujemy wyłącznie jako całość.

PLAKAT

PRACE

KATALOG

WIDOKI WYSTAWY

P

L

A

KAT