Zbigniew Makowski ur. 1930 w Warszawie. Studia w warszawskiej ASP w latach 1950-56, dyplom w pracowni prof. Kazimierza Tomorowicza. W roku 1962 przebywa w Paryżu, spotyka tam André Bretona i surrealistów, wystawia z międzynarodową grupą „Phases”. Dziś jest jednym z najbardziej znanych na świecie polskich artystów; ma za sobą 76 wystaw indywidualnych i udział w 169-ciu grupowych. Wielokrotnie reprezentował Polskę na ważnych wystawach międzynarodowych, m.in. na XXXVI Biennale w Wenecji (1972). Laureat nagród: im. Cypriana Kamila Norwida (1973), Ministra Kultury i Sztuki (1975), Złotej Odznaki ZPAP (1977), im. Jana Cybisa (1992). Prace w zbiorach najważniejszych muzeów w Polsce i na świecie, m.in. Stedelijk Museum (Amsterdam), MOMA (Nowy Jork), Musee d`Art Moderne (Paryż), Boymans van Beuningen Museum (Rotterdam) oraz w kolekcjach prywatnych. Obok malarstwa, opartego na motywach surrealizmu, uprawia twórczość poetycką. Mieszka i pracuje w Warszawie.
WYSTAWY INDYWIDUALNE (WYBÓR):
1957 Klub Studentów Hybrydy, Warszawa
1961 Galeria Sztuki Nowoczesnej „Krzywe Koło”, Warszawa
1963 Miami Museum of Modern Art, Miami
1964 Kunsthalle, Duesseldorf
1966 Muzeum Narodowe, Poznań
1968 Marlborough New London Gallery, Londyn
1972 Galeria Zachęta, Warszawa (prace z XXXVI Biennale w Wenecji)
1978 Musee des Beaux-Arts, La Chaux-de-Fonds, Szwajcaria
1979 Muzeum Narodowe, Wrocław
1995 Galeria Zachęta, Warszawa
Wystawa (cytat: Jan Kochanowski) w Zderzaku jest zaledwie drugą, po pokazie w Galerii Arkady (1969) prezentacją Makowskiego w Krakowie. Pomyślana jako retrospektywa – od 1959 do dziś – gromadzi ponad 60 prac i stanowi okazję do poznania tej legendarnej twórczości, która, ceniona na świecie, w Krakowie jest znana przeważnie z reprodukcji.
ARTYKUŁY I RECENZJE:
