Edward Dwurnik ur. w 1943, w 1970 ukończył warszawską ASP, mieszka i pracuje w Warszawie. Uznany za jednego z najlepszych artystów polskiej współczesności, ojca Nowych Dzikich, obdarzany mianem kronikarza polskiej rzeczywistości politycznej, polskiego życia codziennego.
Cała jego twórczość ujęta jest w cykle malarskie („Podróże autostopem” — debiut 1966; „Robotnicy” 1975; „Droga na Wschód” 1989, „Niech żyje wojna!” 1991, „Błękitne” 1992). Artysta wystawiał swoje prace na ponad 30 wystawach indywidualnych (w tym 10 zagranicznych — Chicago, Londyn, Maastricht, Bonn, Bristol); brał udział w prestiżowych wydarzeniach artystycznych: polskich (1988 — „Sztuka Polska XX wieku”, Muzeum Narodowe Wrocław; 1990 — „Sztuka stanu wojennego. Zima 81/82″, Muzeum Narodowe Wrocław) i zagranicznych (1982 — dokumenta 7, Kassel; 1987 — XIX Międzynarodowe Biennale Sztuki w Sao Paulo; 1988 — „Art the Edge” — współczesna sztuka z Polski, Muzeum Sztuki Oxford; 1991 — „Positionen Polen”, Künstlerhaus Bethanien Berlin, 1993 „Kunstenaars Van de Galerie”, Wanda Reiff Gallery, Maastricht; Art Fair, Chicago; 1994 – retrospektywa twórczości Artysty, Württembergischer Kunstverein, Stuttgart).
Obecna wystawa jest premierą nowej, malowanej od dwóch lat, serii obrazów. Jest to także setna wystawa w Zderzaku.
Odmaterializowane, błękitne, niebieskie, niebiańskie miasta Dwurnika unoszą się ponad własnymi pierwowzorami na kształt i podobieństwo „Niewidzialnych miast” Italo Calvino. Są i nie są zarazem tym, czym są.
(B .Deptuła)
ARTYKUŁY I RECENZJE: