Uprawia malarstwo sztalugowe i monumentalne, rysunek i grafikę. Urodzony w 1931 w Krakowie. Studia ukończył w 1956 roku na Wydziale Malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (dyplom w pracowni Czesława Rzepińskiego). Współzałożyciel Grupy Nowohuckiej (1956-61), która odwołuje się do obrazu-przedmiotu, budowanego z „niemalarskich” materii, a staje przeciwko panującemu w akademii postimpresjonizmowi. Od 1961 członek Grupy Krakowskiej. Tarabuła wykonuje w latach 60-tych obrazy strukturalne o szlachetnych powierzchniach, tworzące z ówczesnej „polskiej biedy” wyrafinowaną estetykę. Ich hieratyczne układy oraz tytuły: „Chusta”, „Szata”, „Światło”, „Wieża”… – świadczą o ukrytych treściach symbolicznych, wiązanych przez krytykę z podłożem filozoficzno-religijnym. W latach 70-tych intelektualno-kontemplacyjny charakter malarstwa Tarabuły wzbogacony zostaje o kolor, traktowany jednak bardzo oszczędnie, oraz o motywy geometrii i astronomii. Lata 80-te to dalsze poszerzenie palety i powrót figuracji, niezwykle zresztą umownej. Twórca polichromii kościelnych, m.in. w kościele w Niemysłowicach na Opolszczyźnie (1963).
Tarabuła maluje wolno, niewiele, korzystając szczodrze z substancji czasu. Jego obrazy można by nazwać traktatami o sensie istnienia, gdyby tak górnolotne określenie nie naruszało ich „absolutnej ciszy i skupienia, absolutnej celowości i konieczności” (Maciej Gutowski,1961).
W 2010 Galeria Zderzak wspólnie z Muzeum w Gliwicach wydała retrospektywny album artysty pt. „Przewodnik po malarstwie Janusza Tarabuły dla mieszkańca Gliwic”.
