Zbigniew Makowski ur. 1930 w Warszawie, dziś jest jednym z najbardziej znanych na świecie polskich artystów. W roku 1956 ukończył warszawską Akademię, z początkiem lat 60 wyjechał do Paryża. Spotyka tam Andre Bretona i surrealistów, wystawia z międzynarodową grupą „Phases”. Wielokrotnie reprezentował Polskę na ważnych wystawach międzynarodowych, m.in. na XXXVI Biennale w Wenecji (1972). Laureat nagród : im. C. K. Norwida (1973), Ministra Kultury i Sztuki (1975), Złotej Odznaki ZPAP (1977), im. J. Cybisa (1992). Jego prace znajdują się w zbiorach najważniejszych muzeów w Polsce i na świecie, m.in.: Stedelijk Museum (Amsterdam), MOMA (Nowy Jork), Musee d`Art Moderne (Paryż), Boymans van Beuningen Museum (Rotterdam) oraz w kolekcjach prywatnych w kraju i na świecie.
Obok malarstwa, opartego na motywach surrealizmu, uprawia twórczość poetycką. Mieszka i pracuje w Warszawie. Stale współpracuje ze szwajcarską galerią Alice Pauli (Lozanna ) i polską galerią Zderzak (Kraków). W 1997 roku Zderzak wydał „Florilegium„- unikatową (w 99 egz.) książkę artystyczną zawierającą wybór ulubionych utworów literackich Zbigniewa Makowskiego, przez niego ręcznie przepisanych i zilustrowanych.
„Tabula itineraria” to taka sama książka (w oprawie graficznej Jana Michalskiego), tyle że tym razem jest dziennikiem podróży artysty. To zarówno notatnik z miejsc, w których przebywał, jak z przeżyć, których w tych miejscach doznawał. Jest to więc bardziej dziennik podróży wewnętrznej i przemian duchowych, związanych od czasu do czasu z konkretnymi miejscami na mapie. Poezja Makowskiego ma w sobie wiele podobieństw do poezji Ezry Pounda, jest tak samo wielogłosowa, wielojęzyczna, erudycyjna, nie licząca się z czasem, polihistoryczna, kapryśna w skojarzeniach, niechętna wobec przymiotników. Poza tym słowo pisane związane jest mocnymi nićmi z obrazem – piękne i zagadkowe obrazy dopowiadają myśli, są znakami sekretnymi lub symbolami rejonów, w które słowo nie wkracza. Książce towarzyszy wystawa kilkudziesięciu oryginalnych prac.
