Antropomachia

Leszek Danilczyk pisze w katalogu:

„OSOBY. Dwie półfigury, połówki jednej, czarne, realne w przestrzeni, rozdzielone przestrzenią, niezmienne w czasie, poza czasem akcji. O tożsamości nie określonej płcią. Osadzone w bardziej pierwotnym bycie, ciązące, gruntowne. Przewaga substancji nad formą. Osobowość.
Dwie półpostacie, później postacie, jasne, iluzoryczne w przestrzeni, projektowane, zmienne w czasie, wpisane w czas akcji. Mężczyzna i kobieta. Wtórne, potrzebujące gruntu, dookreślane przez rozwój. Przewaga formy nad substancją. Indywidualność.

PRZESTRZEŃ. Przedefiniowana poprzez sprowadzenie do wspólnego mianownika graficznej substancjalności oraz iluzoryczności rozwijanej w czasie projekcji. Gotowa do wypełnienia rytmicznym wzorem akcji.

AKCJA. Rozgrywana jasnymi w polu grawitacyjnym generowanym przez czarne, w sprzecznych konfiguracjach przyciągania i odpychania. Oderwanie, dążenie, próba złączenia, odepchnięcie, wymiana.

ANTROPOMACHIA. To stan permanentny, gra o tożsamość wynikająca z poczucia niepełności bycia w czasie. Nieustający konflikt między połowicznością a nie łączliwością, poszukiwaniem a nierozpoznaniem. Konfuzja elementów w osobie i między osobami, wciąż na nowo przetasowywanych i rozsypywanych, wciąż na nowo próbujących złożyć się w iluzoryczny wzór samo wykluczającej całości.”