Numer 392

22 stycznia o godzinie 19.00 w Zderzaku otwarta zostanie nowa wystawa obrazów Łukasza Stokłosy, jednego z najciekawszych młodych malarzy w Europie. Zobaczymy nowe prace w specjalnej aranżacji. Wystawa koncentrować się będzie wokół portretu młodej damy, w której miłośnicy kina rozpoznają francuską aktorkę Isabelle Adjani w roli Lucy Harker. Razem z bohaterką obrazu i zarazem jednej z najpiękniejszych baśni europejskiego kina XX wieku wędrować będziemy po opuszczonych wnętrzach pałaców, po ogrodach i oranżeriach. Zapraszamy do wspólnej wędrówki tropami mrocznej zagadki, opowiadanej, jak zwykle u Stokłosy, z lekkim przymrużeniem oka.

o trzecia wystawa indywidualna artysty w Zderzaku po „Zimowej opowieści” (2011) i „Składzie obrazów” (2013). Tytuł obecnej wystawy – „Numer 392” – to jeszcze jedna zagadka, którą artysta stawia przed widzem. Postaramy się ją rozwiązać na wernisażu.

ŁUKASZ STOKŁOSA (ur. 1986) pochodzi z Kalwarii Zebrzydowskiej. Studiował na krakowskiej ASP, robiąc dyplom w pracowni prof. Jacka Waltosia w roku 2010. W tym samym roku wziął udział w głośnej wystawie „Ars Homo Erotica” w Muzeum Narodowym w Warszawie. W 2011 roku debiutował w Zderzaku znakomicie przyjętą wystawą „Zimowa opowieść”. Jego kolejna wystawa w Zderzaku „Skład obrazów” otrzymała Markę Radia Kraków dla najciekawszego wydarzenia kulturalnego miesiąca. W 2013 roku otrzymał Nagrodę Marszałka Województwa Dolnośląskiego w malarskim Konkursie Gepperta. W czerwcu 2014 roku odbyła się jego pierwsza indywidualna wystawa za granicą – GRUPPO DI FAMIGLIA IN UN INTERNO – w Schloss Assenheim w Niemczech. Wszystkie obrazy zostały sprzedane na wernisażu. Znany krytyk sztuki Paweł Leszkowicz uznał Łukasza Stokłosę za najlepiej zapowiadającego się artystę młodego pokolenia. Na dowód tego nazwisko malarza znalazło się w albumie autorstwa Kurta Beersa „100 Painters of Tomorrow”, wydanym przez londyńsko-nowojorskie wydawnictwo Thames&Hudson. Amerykański The Huffington Post, jeden z najbardziej wpływowych blogów świata, zamieścił entuzjastyczną recenzję – z tytułowej setki wybrał swoich dziesięciu faworytów; wśród nich jest Łukasz Stokłosa.

Malarstwo Stokłosy kojarzone jest z poetyką noir, lecz niełatwo je zaklasyfikować do jednego z modnych obecnie kierunków. Wirtuozeria techniczna autora, specyficzny, lekki sposób malowania i niezwykła umiejętność budowania nastroju czynią je zjawiskiem osobnym i wyjątkowym. Cenione przez kolekcjonerów są portrety, które w twórczości artysty stanowią odrębny gatunek.To portrety aktorów filmowych wcielających się w osobowości kreowanych przez siebie postaci, przedstawianych w momentach kryzysu i przełomu. Cechuje je aura smutku, niepewności i ulotnego piękna, jak u Isabelle Adjani w roli Lucy Harker.

Lokaj pana Weissmana

Przykładem metody portretowej Stokłosy, czyli psychologii z podwójnym dnem, jest portret Henry Dentona, jednego z bohaterów filmu Roberta Altmana „Gosford Park” (2001). Młody Denton jest lokajem Morrisa Weissmana, producenta filmowego z Los Angeles, który przyjeżdża do posiadłości Gosford Park w Anglii ze swoim przyjacielem-arystokratą. W pałacu Denton mieszka ze służbą, lecz zostaje zdemaskowany jako oszust i kłamca – udawał jedynie lokaja, chcąc poznać obyczaje służby. Naprawdę jest amerykańskim aktorem, który ma wcielić się w rolę angielskiego służącego w nowym filmie Weissmana. Wywołuje to w pałacu mały skandal towarzyski. Do najzabawniejszych bon motów filmu należy kwestia Dentona „w Hollywood słynę z dyskrecji”… Portret Stokłosy ukazuje Dentona w chwili kiedy puka do drzwi sypialni pani domu, małżonki lorda Williama, aby zostać jej kochankiem. Malarz uchwycił czujne, taksujące spojrzenie żigolaka i aktora, który swobodnie przekracza stanowe bariery.