Jeden z najbardziej znanych na świecie polskich artystów. Urodził się w 1930 w Warszawie. W latach 1950-56 studiował w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Kazimierza Tomorowicza. Z początkiem lat 60 wyjechał do Paryża. Spotkał tam André Bretona i surrealistów, wystawiał z międzynarodową grupą „Phases”.
Zajmuje się malarstwem opartym na motywach surrealizmu, rysunkiem i poezją. Obok malarstwa uprawia sztukę książki. Malowane, rysowane, wycinane, zszywane, wyklejane, zapełniane cytatami z klasyków kultury, książki Makowskiego mają charakter palimpsestów. Są wciąż odnawianym dialogiem humanisty z kulturą minionych wieków. Miał kilkadziesiąt wystaw indywidualnych w kraju i za granicą. Jego prace znajdują się w zbiorach najważniejszych muzeów w Polsce i na świecie, m.in. Muzeum Narodowego w Krakowie, Poznaniu, Warszawie, Wrocławiu, Amsterdamie w Galerii Sztuki Współczesnej Zachęta, Städtische Kunstgalerie w Bochum, Biurze Narodów Zjednoczonych-Pałac Narodów w Genewie, Muzeum Sztuki Współczesnej w Paryżu, Rio de Janeiro, Nowym Jorku, Miami. W 1992 otrzymał nagrodę im. Jana Cybisa.
W swoich kompozycjach malarz łączy skomplikowane formy geometryczne, cyfry, rozmaitego kroju litery, czy akcenty figuratywne (m.in. postacie zwierząt, wizerunki kobiet), które tworzą tajemniczą, erudycyjną całość. Wykorzystuje jako podłoże rozmaite materiały i różne gatunki tkanin, w szczególności papier. Charakterystyczna jest w jego pracach dbałość o rysunek, często wywołując wrażenie iluzyjności przestrzeni.
Galeria Zderzak wydała cztery unikatowe książki Makowskiego: „Florilegium” (1998), „Tabula itineraria” (2001), „Recolens priora vestigia” (2003) i „15.IV.1959. Afele panta” (2008), faksymile książki autorskiej.
